Tecín estes versos coa auga da acuarela,
son escravos doutros anteriores
que eran froitos de soños espertos,
de promesas baldeiras, de espellos convexos.
O urdido que aquí vou formando,
leva as cores das mentes dos meus compañeiros,
eles tamén agardaron o día de costas ao amencer,
pero como as súas ilusións restadas,
a xeada foi endurecendo as follas caídas.
Escoitamos o doce canto do paxaro,
as notas claras e concisas do seu coidador,
tiñamos asumido que non sempre é primavera,
pero desexabamos gromos novos.
Agora tocarás outra canción para acomodarme,
que soará donda e ao mesmo tempo leda,
que me fará soñar sen me durmir.
Déixame lembrar sen rozarme o corazón,
déixame coa miña saudade.
son escravos doutros anteriores
que eran froitos de soños espertos,
de promesas baldeiras, de espellos convexos.
O urdido que aquí vou formando,
leva as cores das mentes dos meus compañeiros,
eles tamén agardaron o día de costas ao amencer,
pero como as súas ilusións restadas,
a xeada foi endurecendo as follas caídas.
Escoitamos o doce canto do paxaro,
as notas claras e concisas do seu coidador,
tiñamos asumido que non sempre é primavera,
pero desexabamos gromos novos.
Agora tocarás outra canción para acomodarme,
que soará donda e ao mesmo tempo leda,
que me fará soñar sen me durmir.
Déixame lembrar sen rozarme o corazón,
déixame coa miña saudade.
6 comentarios:
Coas acuarelas fanse moi bos cuadros e ti, con elas e mais coas palabras, conseguiche todo un fermoso poema.
"Deixame coa miña saudade" tamén.
Bicos.
Déixame lerte, entrar na túa saudade (tan concurrida)escoitarte, remexerme en tí e volver a pousarte nas túas letras. En silencio. Como ti desexes. Biquiños(sen esperar nada)
Graciñas Ana, é un poema dedicado a un paxaro cantor, o seu non o fai mal, pero non é moi cumpridor.
Bicos
Ben, non é nada fácil o que dis Maribel, pero como non esperas nada a cambio, deixareiche a porta aberta.
Moitas grazas por deixarme esas palabras doces e gratas.
Bicos
A saudade é algo que se sinte desde dentro, en silencio, pero que escapa prendida nas cores das acuarelas... Nas palabras tecidas neste poema.
Un saúdo.
Concha, como xa lle dixen a Ana, é un poema dedicado a un mestre de poesía que sempre promete e promete, pero que lle costa moito cumprir, é un paxaro cantor de doce voz pero que deixa moito que desexar.
Moitas Grazas polas túas palabras, sentidas e xenerosas.
Bicos
Publicar un comentario