Queixume de violín

Entre algodóns de tristura
e o manancial de dor,
ao fondo debúxase o infinito,
anque os dedos non chegan
a saborear ó horizonte.

Sen embargo qué difícil é levar á existencia
cando xa se deu todo por perdido,
unha sinxela airexa deita un corpo
deixándoo inerte, sen vida.
Tal vez xa non a tiña, antes dese ar.

Non se ve fulgor ao remate do túnel,
quizais non exista esa pasaxe,
o cambiáron de sitio
ou sinxelamente está pechado
por pensamentos absurdos.

So un halo de luz brilla no límite da súa esperanza
e buscase ese limiar do gozo,
cos berros choromicas do violín de fondo
sen ter en conta os farrapos da alma,
nin o maltreito do corpo.