Teño que facerche un conto
con verbas moi ben tecidas,
cosidas con fío dental,
para que viaxen xuntas desde que saian da boca.
Es o meu segredo ao descuberto,
o meu pensamento fundamental do día,
a ánima pola que iría ao mesmísimo inferno.
Non quero perder a ledicia das bolboretas
que tes por pestanas.
Non quero quedar sen o roce do teu corpo,
sen o voo das pombas que tes por mans,
sen o recendo desa aura que portas,
sen esa luz que aluma a escena
cando ti estás nela.