Vivo cego de min
triste amargura,
de non verte preto,
como quixera,
e rexeito a tolemia de esquecerte,
pola esperanza de terte todos os días.
¡Ai, feliz aquel que en todo instante,
a túa imaxe ten na súa procura!
¡como envexo eu a quen contempla,
a túa adorada galanura!
Se estiveses aquí, a miña beira,
en constante cruce de miradas,
con esa luz que irradia o teu sorriso,
non habería ninguén que me atopara.