Fuches deixando
que as cordas que tiñas coa familia,
afrouxaran ata perderse no espazo tempo,
e ben pensado,
xa nada te unía ao mundo,
decidiches entón que as necesidades do corpo
administrábalas ti,
así comías cando che petaba
e durmías no primeiro cuberto no que podías
meter o saco.
Vivías ao carón do que che daban,
acochando a mirada no alcohol de cartón,
envellecendo ese corpo de home aínda mozo,
apto para o traballo pola idade pero inadecuado
polo gastado e desfeito,
fuxiches da xente que che daba ordes,
dos que che dicían como e cando tiñas que facer
isto ou aquilo,
dos que querían terte preto para controlarte.
Realmente sempre fuches coma un can sen dono,
desconfiando da man dos humanos
e disposto a saír correndo se a movían cara a ti.
Realmente non deixaches de ser o pequeno
que espera que súa nai o durma no berce,
ou nese saco no que semellas aniñarte.