O ar…

O ar de paxaros,
morno e nidio,
trae lembranzas esquecidas,
e un recendo a niño vello,
a ovos sen pitos,
caducados.
O ar de plumaxes variados,
enrarecese por momentos,
e ate fede,
a orgasmos levedados,
a carne e sangue podre,
a mexos sen esquinas, resecados.
O ar quentase máis agora,
cando o disco vermello proxectado,
abrásanos coa súa chuvia caladora,
facéndonos suar por riba do pasado.
O ar que penetra nos sentidos,
resécanos as entrañas e as venas,
deixando os nosos mundos consentidos,
entrando no que non vimos apenas.