¡Qué camiño tan difícil!

Estás de ferruxe emporcallada,
mergullada nesa auga
que traen os ríos da túa historia,
fluíndo sempre coma un manancial,
pero xa na metade da corrente,
mentres cara a beira deixache
á lama dos rumores da envexa,
coa auga case parada dos silencios
e eludindo todo iso,
no mesmo vértice da canle,
vas batendo cos cantos rodados
das equivocacións.

Aquí á pedra deixou á pegada
do paso precipitado e insistente
e máis alá es ti quen turra
contra os seixos da indiferenza.

A calma do remanso ou os meandros
da paz de espírito quedan lonxe aínda.