Dona dos meus ollos, muller sen tristeza,
muller que acolles os meus outos soños,
que lles das franqueza, de tecido xeito
posme dunha peza deixándome tolo,
énchesme a cabeza de amores sen conto,
de tenras promesas, que lle fago ao ceo,
para cando te vexa, entregarche todo.
Dona da mirada máis febre e tenra,
que a calquera home deixara abraiado,
con esa limpeza de olladas ganduxadas,
en certos momentos que fítate a miña alma,
coa paixón en xermolo e a arela avanzada,
non sei como me conteño, non sei como fago,
agacho as orellas e gardo o meu rabo.