Ese ano que fuxe agochado
nas sombras da tristura,
lévase o amor dunha muller
feiticeira chea de galanura,
cuns olliños coma cristais de Swarovski
e unha voz melosa, agarimosa.
Pro a indiferenza murchou
toda flor de primavera desnortada.
Cavilou que iríalle mellor unha viaxe
que aturarme a min e deixoume
anclado no meu presente
sen posibilidade de albiscar o futuro con ela.