Tecín estes versos coa auga da acuarela,
son escravos doutros anteriores
que eran froitos de soños espertos,
de promesas baldeiras, de espellos convexos.
O urdido que aquí vou formando,
leva as cores das mentes dos meus compañeiros,
eles tamén agardaron o día de costas ao amencer,
pero como as súas ilusións restadas,
a xeada foi endurecendo as follas caídas.
Escoitamos o doce canto do paxaro,
as notas claras e concisas do seu coidador,
tiñamos asumido que non sempre é primavera,
pero desexabamos gromos novos.
Agora tocarás outra canción para acomodarme,
que soará donda e ao mesmo tempo leda,
que me fará soñar sen me durmir.
Déixame lembrar sen rozarme o corazón,
déixame coa miña saudade.
son escravos doutros anteriores
que eran froitos de soños espertos,
de promesas baldeiras, de espellos convexos.
O urdido que aquí vou formando,
leva as cores das mentes dos meus compañeiros,
eles tamén agardaron o día de costas ao amencer,
pero como as súas ilusións restadas,
a xeada foi endurecendo as follas caídas.
Escoitamos o doce canto do paxaro,
as notas claras e concisas do seu coidador,
tiñamos asumido que non sempre é primavera,
pero desexabamos gromos novos.
Agora tocarás outra canción para acomodarme,
que soará donda e ao mesmo tempo leda,
que me fará soñar sen me durmir.
Déixame lembrar sen rozarme o corazón,
déixame coa miña saudade.