Xunto a vós sinto chorar ao tenro infante,
á quen un día xa distante eu arrolei,
non é o mesmo que aquel dos tempos da ledicia,
que co seu sorriso iluminaba a nosa pel,
agora torna sumido nun catre,
envellecido polos vicios modernos,
que mandaron ao seu pai cara ao alivio,
e teñen desfeita a tecedora dos seus días.
Hoxe a metadona manteno calmo,
dis que mellorou moito…
mais compre dicir que é súa nai quen o mellora,
día tras día con ese amor que so ela lle pode dar.