os amigos da infancia elixiron outros camiños
que non son coincidentes co meu,
meus pais camiño do infinito indefinido,
meus irmáns non se despediron pero seguro que se afastaron,
dona, fillos ou calquera que a eles se pareza,
fai tempo que decidiron que estarían mellor fora,
meus amigos compañeiros de tantos anos de traballos,
quedaron ocupados nos seus asuntos e eu xubileinos,
os novos amigos camaradas e incluso confidentes da última afección,
entran e saen coa maior naturalidade, para iso son as portas …
Pero ben pensado, decidín que tirarei con esta,
por se algún día se lles ocorrira vir a todos xuntos,
non quero que se atoen, mellor que vexan que os espero
a todos eles cos brazos abertos.