Sentimento

Liberado de ataduras compartidas,

con este corpo de invernos enquistados,

busquei para darche floracións,

atopando sazonado no teu

un arco da vella de sabores que me enche,

unha paisaxe familiar que me abraia,

un gozo que excede o humano,

para enterrarse na profundidade dos soños,

aqueles nos que a un delátalle o sorriso.

É cruzando o deserto cando a súa area,

non chega para encher tanto reloxo,

e as estrelas tan luminosas e tan fermosas

non che dan a posibilidade de contalas,

pero recreado nese paraxe nocturno,

é cando doume conta da dimensión

dese entrañable sentimento que atesouras,

é nesa soidade onde recoñezo

o cariño que envorcas na miña humilde persoa.