Non me quedan nin esperanzas,
nin soños, na miña almofada,
so acompáñame ó escuro
onde as veces chega como a penumbra
unha claridade afastada familiar,
coma se na brétema unha feble luz
a cortara en chegando a min
e as pálpebras que ata entón pesaban,
ergueranse e por entre as pestanas
algo de claridade me chegara,
pero o frío...
nin soños, na miña almofada,
so acompáñame ó escuro
onde as veces chega como a penumbra
unha claridade afastada familiar,
coma se na brétema unha feble luz
a cortara en chegando a min
e as pálpebras que ata entón pesaban,
ergueranse e por entre as pestanas
algo de claridade me chegara,
pero o frío...
¡ai, xa non o saco da alma!
8 comentarios:
É ben triste o poema, pero au mesmo tempo cheo de doce. É como bisbásemos cheos de dor e os que nos oisen somentes oiran son de gaita con zanfona.
Ben bonito a pesare de todo.
Bicos.
Non se pode negar Ana, o poema é tristeiro pero alédame que o vexas como dis. Din co pan con música é máis gustoso.
Graciñas por seguir léndome.
Un acio de bicos pra ti.
É un fermoso poema e a sensación que describes non me é allea.
De todas formas, esa raiola de luz que se cola polas néboas, sempre trae algo de calorciño. Atrápao!
Un saúdo.
Un apertiña, en silencio. Non deixamos de caer continuamente pero sempre rexurdimos con máis luz e alegría, medramos na tristeza. Un bico
Graciñas pola túa visita Concha, e polo comentario animoso que me fas.
Alédame que che gustara.
Un cordial saúdo.
Así é Maribel, mais, ai que seguir cara adiante.
Graciñas por vires ata o meu recuncho e deixarme a túa pegada.
Bicos
Fermoso e triste poema. A sensación de perda pon frío na alma.Coñezo ben esa friaxe, por iso che presto a miña man de amiga para acender unha candeiña que poña calor no teu inverno.
Ola Conchi, agradezo que atoparas un oco para achegarte as miñas letras e me deixes esa candeíña que me quente unha miga.
Bicos
Publicar un comentario