Muñeira

Muñeira
Oleo del pintor Portas Leirado

9 ago 2010

Quérote muller


Teño que facerche un conto

con verbas moi ben tecidas,

cosidas con fío dental,

para que viaxen xuntas desde que saian da boca.

Es o meu segredo ao descuberto,

o meu pensamento fundamental do día,

a ánima pola que iría ao mesmísimo inferno.

Non quero perder a ledicia das bolboretas

que tes por pestanas.

Non quero quedar sen o roce do teu corpo,

sen o voo das pombas que tes por mans,

sen o recendo desa aura que portas,

sen esa luz que aluma a escena

cando ti estás nela.

6 comentarios:

Maribel-bel dijo...

Tecemos verbas similares neste verán de calor e luz. Precioso poema, precioso sentimento. Biquiños dende a lúa.

Unknown dijo...

Xa vin o teu blog e tes razón, deunos aos dous por tecer verbas cos mesmos sentires máis ou menos.
Graciñas por seguir a lerme e polo comentario.

Un acio de bicos pra ti.

fonsilleda dijo...

É un pracer volverche a ler e máis porque se nota unha evolución, un xeito de facer diferente.
Estou equivocada?
Gustoume esta preciosa declaración.

Unknown dijo...

Non o sei, ti es nai, o sentimento non se moldea, sae tal cal de dentro e eu non son quén de dicir se evoluciona, seguramente tes razón e eu non o percibo, pero todas as evolucións son boas, a lo menos de principio, suponse que iso leva consigo unha mellora, así que oxalá así sea.
Moitas grazas paisana, por acompañar o meu paso por este val de letras.

Un acio de bicos pra ti.

Concha L. F. dijo...

Ups! Se me din isto a min... Salto!

Que fermosas palabras!

Saúdos.

Unknown dijo...

Moitas grazas Concha, por lerme e comentar, aledome moito de que che gusten os meus versos e espero que veñas máis veces.

Cordiais saúdos.