Muñeira

Muñeira
Oleo del pintor Portas Leirado

7 ago 2010

Doente á beira do mar


Noites de hospital de luz morna, tediosa,
de silente movemento en cada cuarto,
móvense batas brancas,
traxes verdes de respiración enmascarada,
angarellas, cadeiras, camas que foxen
e gaivotas ouleadoras.

A temperatura do corpo eleva
o grao de humidade entre as sabas,
a cabeza esvara pola almofada
buscando o frescor que non existe,
mentres as gaivotas berran defendendo o seu niño.

Os doentes loitan por roubar un sono,
as enfermeiras tentan de atopar un descanso,
xa de madrugada o silencio faise dono de todo
e as gaivotas non paran de chiar.

4 comentarios:

fonsilleda dijo...

A pesar do que significa que fermoso Eusebio, francamente bonito ese xeito de deslizarche polas horas húmidas, silenciosas e quentes do que non é máis que unha espera.
Bicos.

Unknown dijo...

É unha noite en branco, nun hospital a rentes da costa mariña, coas cousas mais importantes que detecta o ollo de garda e o oído demasiado atento.
Graciñas compañeira pola túa impronta nos meus versos.

Un acio de bicos pra ti.

Pilar dijo...

Noche de hospital..y recuerdo, como te comenté antes, Tarde de hospital.
Tristemente hermoso, amigo mío, con ese dejo de soledad que, a veces, encoje el alma.

Abrazos!

Unknown dijo...

Sí, así es amiga mía, la primera noche siempre es horrible y la soledad del doliente tirado en la cama, le hace percibir los ruidos con más claridad.
Muchas gracias por tus palabras comprensivas cómplices de las mías.

Bicos