Muñeira

Muñeira
Oleo del pintor Portas Leirado

3 nov 2008

O ar…

O ar de paxaros,
morno e nidio,
trae lembranzas esquecidas,
e un recendo a niño vello,
a ovos sen pitos,
caducados.
O ar de plumaxes variados,
enrarecese por momentos,
e ate fede,
a orgasmos levedados,
a carne e sangue podre,
a mexos sen esquinas, resecados.
O ar quentase máis agora,
cando o disco vermello proxectado,
abrásanos coa súa chuvia caladora,
facéndonos suar por riba do pasado.
O ar que penetra nos sentidos,
resécanos as entrañas e as venas,
deixando os nosos mundos consentidos,
entrando no que non vimos apenas.

6 comentarios:

Infiernodeldante dijo...

El aire es portador de cambios que daran oxigeno al presente para tirar por la borda los malos recuerdos del pasado. Un gusto leer tan calidas letras, hermano. Un abrazo.

Unknown dijo...

Sí, amigo, también yo lo veo así, el aire es portador de cambios.
Gracias por pasarte por aquí y comentar.

Un abrazo.

fonsilleda dijo...

Cheiran hoxe as tuas verbas, levan recendos de cousas pasadas, esquecidas, e ese aire non aloumiña, no mima, raña na ánima. Ese aire hoxe fede.

Unknown dijo...

Tes razón paisana, nebargantes, non hai caso, non chegará o sangue ao río, deixaremos que pase ese ar.
Graciñas por me comentar, xa sabes cas túas verbas son ben acollidas.

Un bico.

RosaMaría dijo...

Morriña, amor, sentimiento puro, muy delicadas tus poesías.

Unknown dijo...

Gracias Rosa María, es un placer verte por aquí.

Un bico.