Muñeira

Muñeira
Oleo del pintor Portas Leirado

5 oct 2008

…nada

Remato de prostituír o meu poema,
quen o queira que o pague,
tamén vendín a miña ánima,
xa non me serve está moi negra,
o corazón vendinllo…
a un chatarreiro que o precisaba,
e o resto coma non interesaba,
queimeino no forno da casa,
para que non contaminara,
non deixo herdanza para non meter
a ninguén en gastos nin molestias.
Así pois non estou, nin serei máis,
tan so unha sombra macabra,
de quen puido ser, e non é nada.

5 comentarios:

Infiernodeldante dijo...

Tristes letras, compañeiro. Imposible non ser nada escribindo asi. Moi bo. Foi un gusto lelo. Un abrazo.

fonsilleda dijo...

Xa cho dixen noutro recuncho no tan pequeno, gustoume moitísimo esta poesía, Coido que quedou redonda. De cando en vez volverei a leéla. Así síntome as veces...

Unknown dijo...

Graciñas Dante, amigo, non tan tristes, ao fin e ao cabo é o que ai, o gusto e meu por atoparte por aquí.

Unha forte aperta.


Alédome moito de que che gustara compañeira, lea cando queiras e oxalá sírvache de algo.
Graciñas por deixar a túa pegada.
Un bico.

Froiliuba dijo...

¿y yo que hago aquí? si no me entero de la mitad... pero empeño... que no se diga

bicos moitos

Unknown dijo...

Vas aprendendo Froi, xa dis moi ben “bicos moitos” e iso e moi importante.
Graciñas polo teu empeño e por dicilo aquí.

Un biquiño.