Qué pode tranquilizarme máis que ti.
Reláxasme de tal forma que cun sorriso
podo enfrontar os meus problemas,
chegas tan silencioso que non te escoito
e nembargante déixaste notar deseguida,
asumo a túa presenza permitindo que me
invadas,
que me enchas,
a sabendas de que debo alongarme de ti
e tan só cando esvaras por riba de min,
cando empapas as miñas roupas,
déixote para eliminar os teus restos do
corpo.
Porque ti, orballo que fecundas as terras,
que mollas sen facerme dano,
es parte do lenzo que mostra a miña terra,
es o frescor da miña face que evita as
bágoas,
es a auga que acaricia,
a que convida a lavar as estatuas,
capaz de chamar ao sol, como pedindo
perdón,
por levar a calma a os humanos.
8 comentarios:
Fuches quen de facer do orballo algo con sentido común, que e moi bo que forme parte de nos..., de ti.
Saúdos.
Graciñas polas túas comedidas palabras, por esa corta visita e polos saúdos.
Sabes que sempre es ben recibida amiga Ana, que me aleda moito a túa presenza por aquí e que me encantan os teus comentarios.
Mándoche unha morea de bicos.
Qué bella descripción, una poesía que transmite la calma del orballo... Saludos
Muchas gracias RosaMaría, me alegra mucho que te guste.
Bicos
Orballo. Alimento en tempo de sequía...
Certo amiga miña, definícheo mellor do que o fixen eu.
Graciñas por pasarte e comentar.
Un bico.
a escribiches ti?
Aquí, so podo escribir eu e a túa pregunta parece dubidalo.
Así e todo, grazas por pasarte e deixar a túa pegada.
Publicar un comentario