É a miña terra fértil en tonalidades
verdes
que van do máis claro das súas veigas,
ate o máis escuro das súas augas.
Se esvaran estas: as dos ríos e as caídas
das nubes en sarabia, neve ou chuvia,
entre exuberantes montañas, praderías,
hortas e meandros que as levan cara ás
rías.
Estas paisaxes déixante sen fala polo
fermosos que son
e coa sorpresa retírante o salouco se o
tiveras.
Eu animo a deixar o coche e saír andando,
pois a pé percíbese mellor a cor
e os detalles de todos os lugares.
2 comentarios:
Hermoso poema. Saludos.
Muchas gracias Rosa María por tu comentario, por tomarte la molestia de pasarte por aquí.
Sabes? Es siempre un placer encontrarte entre mis letras.
Saludos cordiales compañera.
Publicar un comentario