O vello

Na soedade de este cuarto sen luz,
e a pesares de non precisar vista para isto,
aínda podo notar como o inverno,
tralla sen piedade o vidro da xanela,
co seu vento e auga xeada.

As veces abro a fiestra,
para que a natureza me azote a cara,
e sentir ledo o tremendo contacto,
pois soamente e xa o que me queda.

O persoal entra e sae da peza,
sen falar nada comigo,
eu nin os oio, nin os vexo,
sei que están aquí,
cando me dan nos pes,
coas ferramentas da limpeza,
ou cando poñen algo enriba da mesa,
non sei, nin ora, nin día, nin mes, nin ano,
só sei que o tempo pasa.



Alguén cúrtame o pelo cando está longo,
e tamén as unllas,
sigo afeitándome eu só,
non preciso verme para iso.

Algún día ven alguén,
e coas súas mans quentes colle as miñas frías,
sen dicirme ren, acaríciamas,
non sei quen será... nin se me di algo,
¿e se é algún coñecido?...¡oh Deus!