Quero ser esa brisa lene,
que acariña o túa faciana (case sen tocarte)
que che refresca as tempas (sen colleres friaxe)
quero ser ese ventiño que sopra o teu van,
que te empuxa nas costas sen apurarte,
que lévache ao paso no chairo sen amolarte,
quero ser ese ar,
que se remoe na esquina e érgueche a saia,
que sóbeche polas pernas deixando ver a braga,
e se morro,
virei e soprareiche así como digo, como eu quero.
que acariña o túa faciana (case sen tocarte)
que che refresca as tempas (sen colleres friaxe)
quero ser ese ventiño que sopra o teu van,
que te empuxa nas costas sen apurarte,
que lévache ao paso no chairo sen amolarte,
quero ser ese ar,
que se remoe na esquina e érgueche a saia,
que sóbeche polas pernas deixando ver a braga,
e se morro,
virei e soprareiche así como digo, como eu quero.
2 comentarios:
Apaixonados versos que se manifestan nesa brisa leve que acariña á amada substituíndo ás nosas mans. Foi un gusto lelo. Como sempre. Un abrazo.
Así é compañeiro, onde a man non chegue, ai que chegar doutro xeito. O gusto e recíproco.
Unha aperta.
Publicar un comentario