A escada do esquecemento

Meu amor, subín a esqueira para chegar a os teus beizos

e a baixei de novo para ancorarme a os teus brazos,

cantas veces terémola recorrido arriba e abaixo,

buscándonos, tentando de esquivar os obstáculos que nos separaban,

que nos colocaban arriba a un e abaixo ao outro,

con chanzos polo medio,

que aos dous se nos facían arduos de recorrer,

así a escada entre ti e máis eu foi crecendo,

ata que a baixamos rolando

e deixando en cada banzo

parte do que nos costara construíla,

no último, tan baixo tíñamos caído,

que xa non nos coñecíamos e ao mirarnos,

so víamos as nubes do noso pasado

aloxándose tecidas de escuros cores.

Hoxe que din coa cabeza contra o chán,

que xa non me quedan chanzos que baixar,

dinme conta do brutal fracaso

e sentado no que posiblemente é o último banzo,

repasei a nosa historia paso a paso,

marquei os meus erros na pel coma tatuaxes

e xúroche que subirei esa escada de xeonllos

as veces que foran precisas,

ata que do meu pelexo se borren esas marcas

e podamos esquecer a escada.




Ilustración copiada de Grupo Búho