Coma o vento que fuxe, así es ti,
correndo a todas partes, sen deter.
Déixame que esgote a miña anima,
na procura da túa ledicia, ¡meu ben!
Coma o vento do norte, así es ti,
meténdote por todas as rendixas
do corazón das persoas,
e deixándolles un tremor de friaxe evanescente.
Coma esa ventada que arremuíña
os papeis nas rúas das cidades,
ou as follas dos carballos nos montes,
así es ti, toda enerxía que barre as angustias da xente.
correndo a todas partes, sen deter.
Déixame que esgote a miña anima,
na procura da túa ledicia, ¡meu ben!
Coma o vento do norte, así es ti,
meténdote por todas as rendixas
do corazón das persoas,
e deixándolles un tremor de friaxe evanescente.
Coma esa ventada que arremuíña
os papeis nas rúas das cidades,
ou as follas dos carballos nos montes,
así es ti, toda enerxía que barre as angustias da xente.
8 comentarios:
Teu poema hoxe fala dunha muller en letras maiúsculas, en letras grandes, boa xente e feiticeira. ¡Case que nada!. ESperta envexa.
Bicos.
Éche unha ocorrencia coma outra calquera paisana, froito do rebulir dos miolos.
Graciñas por deixar a túa amable pegada.
Un bico.
Namorados versos, compañeiro. Muller feita vento que se mete nas rendixas da alma para quedar nun. Aire fresco que enche de enerxía ao corazón. Sempre é un gusto pasar polas túas letras. Deixo un abrazo.
Esta claro que se sabe a orixe deses versos, pero non tanto o destino, pódese idealizar e postos neso, ate podemos poñerlle imaxe, mais teremos que ser moi cautos para non ferir susceptibilidades.
Deixemos entón que cada quen pense o que queira e lle de o sentido que crea conveniente.
Grazas por honrar esta páxina coa túa presenza.
Unha aperta
Preciosa poesía|dulce, con ritmo, felicitaciones
Hola Rosa María, me alegro mucho de encontrarte por aquí, se bienvenida.
Gracias por tus palabras y por haber dejado constancia de tú paso.
Un bico.
A veces ser ligera como el viento es signo de no pertenecer a nada, a nadie..
Escapar escapando de todo constantemente como sino existiera un motivo y quizás está y es el miedo.
Déjala ser viento, déjala ser mar.
Dice Serrat:
La rosa de los vientos me ha de ayudar, desde ahora vais a verme vagundear entre el cielo y el mar..
Congratulaciones, balteu
No acostumbro a responder anónimos, es claro que no pensamos igual, de todas formas gracias por leerme.
Publicar un comentario