Con só unha palabra túa,
o meu ánimo sublímase,
bórranseme os recordos,
non sei nin por onde ando.
Con esa palabra túa,
dáslle as a miña anima,
cruzo mares e desertos,
e todo o farei voando.
Se teño esa palabra túa,
o corazón pedirá calma,
para non agachar sentimentos,
e poder seguir amando.
o meu ánimo sublímase,
bórranseme os recordos,
non sei nin por onde ando.
Con esa palabra túa,
dáslle as a miña anima,
cruzo mares e desertos,
e todo o farei voando.
Se teño esa palabra túa,
o corazón pedirá calma,
para non agachar sentimentos,
e poder seguir amando.
4 comentarios:
As verbas do amado ou da amada son as que desexamos, as que procuran calma, as que nos fan ben, as que, como ben dis, subliman o noso ser.
Así é amiga miña, eu tamén o vexo así, fanse case imprescindibles, é como o alimento da anima.
Moitas grazas por esas verbas tan feiticeiras.
Un bico.
Con só unha palabra, conséguense tantas cousas, irmán. Cantas máis se se trata da muller amada. Só unha palabra, e como ben dicides, chega a calma. Lindas letras. Cheas de esperanza esta vez. Un abrazo.
Xa,Dante, eu o teño claro, una fala, por moi pequena que sexa e dabondo para calmar a anima, neste caso ela, sabe tocar as febras sensibles, mesmo os silencios nalgún intre abondan.
Moitas grazas por achegarte por aquí e deixar a túa escrita.
Unha aperta amigo meu.
Publicar un comentario