Nun descoido deixei a xanela aberta
e sen permiso colouse dentro
unha ave namoradeira
que levou o meu corazón con ela,
colleuno coas súas as
e acariñouno entre as plumas.
Ao calor daquelas caricias,
ó corazón deixouse ir e ferveu de amor
por aquel ser voador que voando se foi,
deixando as miñas entrañas doídas
e cheas dun profundo amargor.
Mais na primavera seguinte,
outra ave anxelical pousouse ao meu carón,
cobizouse onda min e ofrecinlle o meu cariño,
fixemos o noso niño cos folgos dese amor
e ao chegar a invernía emigrou cara o seu pais.
Está visto que non son quen de manter
ao meu lado a ningunha andoriña,
que mantén a costume de voar noutras
latitudes afastadas do meu niño,
e so quédame por preguntar
¿cómo podes vivir tan lonxe de min
ave do meu paraíso?
No hay comentarios:
Publicar un comentario