Este que brúa na porta do forno,
non é o vento do norte, se non o mesmo demo,
que vendo o lume co que imos cocelo pan,
pensa que é un pouco do seu territorio,
así que trae a auga bendita pra espantalo,
que é capaz de torrarnos toda a fornada.
Ese ventiño airado que zoupa no faiado,
éche o do norte que está resentido,
por pecharlle as fiestras e as contras,
vai e ábrellas que non hai rem que poida voar.
O vento que ven do lado do muíño,
é o ar do val que énchenos de orballo,
mañá haberá que recoller o millo e secalo,
denantes de gardalo no cabazo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario