A promesa do vals

O inverno cru non se fixo esperar,

mais coa túa presenza non podía notalo.

Aquel  mes de xaneiro era moi especial,

en Viena séguese bailando o vals

e os nosos sentidos máis hábiles que os nosos pes,

voaban cara ao escenario do palacio,

alí practicamos tal coma habíamos ensaiado.

Era imposible parar a danza das nosas mans

e a música? parece que aínda está soando

escoitala, meu amor? esquece os setenta anos,

estás nova e fermosa e teus pes deslízanse no espazo.

Oh, qué ben tarareas, segue, prefiro escoitarte!

e notase tan cálido o teu alento na caluga …

non, non cerres os ollos aínda, ese maquillaxe quedache perfecto

pero se queres descansa, non é preciso bailar todas as pezas,

eu seguirei por ti tarareando, tarararará, rará, rara …

Imaxe copiada de Imaxes de Internet.