Volvín a faciana cara a flor do ceo
cando estaba á procura do teu corpo,
e pareceume ver nela un aceno de complicidade
cando pousei a man na túa nádega,
escondéndose logo tras unha nube
ao poñerche o meu bico no teu beixo nacente,
e puiden ver o seu sorriso
ao asomar de novo triunfante.
Bruou entón o vento,
e un Cúmulo, ameazou botarse enriba,
saltaches coma un resorte pedindo acubillo,
e dincho na paz do meu dormitorio.
cando estaba á procura do teu corpo,
e pareceume ver nela un aceno de complicidade
cando pousei a man na túa nádega,
escondéndose logo tras unha nube
ao poñerche o meu bico no teu beixo nacente,
e puiden ver o seu sorriso
ao asomar de novo triunfante.
Bruou entón o vento,
e un Cúmulo, ameazou botarse enriba,
saltaches coma un resorte pedindo acubillo,
e dincho na paz do meu dormitorio.
6 comentarios:
¡Xesús!.
Doces versos cheos dun sensual romanticismo, miradas especiais ao son dunha parella, cos sentimentos, aí, a flor de pel.
E, ese fin, ese acubillo, fermosos.
Un acio de bicos.
É unha ledicia inmensa, ver as túas palabras comentando os meus versos, máis aínda de esa maneira tan axeitada, graciñas.
Un acio de bicos para ti.
Fermosos ises versos Balteu e fermosa tamén isa sensación intimista e sensual baixo a complicidade da Lúa. Un saúdo poético. Brétema.
Graciñas pola vosa visita e por esas fermosas e amables palabras, compañeiros de Brétema.
É unha gran ledicia para min que vexades así os meus versos.
Saúdos poéticos.
A paixón e a delicada sensualidade deste poema, fan que a escena se fixe e até a lúa, réndase ante a maxia destes versos. Excelentes letras, irmán. Un gusto enorme lelas e lerche. Deixo un abrazo.
Encantado da túa visita e de que vexas así o meu poema Dante, alédome de que che guste.
Unha aperta, amigo.
Publicar un comentario