Esculpidos no vento van os trinos dos paxaros,
aqueles que alumearon o noso amor de primavera,
os mesmos que danzaron entre arrolos o seu cortexo,
xuntaban seus picos, buscaban ramiñas para seus niños.
Recordo esas imaxes a pesares de que o vento aprema,
podo oír o seu canto cheo de luz e colorido,
aínda cando ti non estás aquí e o inverno brúa,
a paisaxe vestida coa súa roupaxe branca, cégame.
Nos nacarados outeiros podo ver o teu nome escrito,
é aquel que arredouse contigo para non volver,
o que se quedou afundido en cada poro da miña pel,
os beizos cítano de xeito inconsciente sen o meu permiso.
4 comentarios:
Coido que son versos tristeiros, son faladuras de inverno. Paixases escuros que arrefían a ánima.
Bicos.
De certo que a ser así, entón cando cambie o tempo, axiña cambiarei eu tamén.
Graciñas por pasares por aquí compañeira e deixar a túa pegada.
Un acio de bicos.
Volvo coincidir no que dixen no teu outro espazo. Pero das dúas, quedo con esta. Gústame escoitar e ler a lingua galega. Dobre gusto lela. Deixo un abrazo.
E que a lingua galega é máis melosa, máis poética.
Graciñas Dante, é un pracer grande ver as túas verbas acompañando as miñas letras.
Unha aperta, compañeiro.
Publicar un comentario