Sempre espero que volvan

Deixei a porta aberta e se marcharon todos:


os amigos da infancia elixiron outros camiños

que non son coincidentes co meu,

a familia foise pouco a pouco case sen darme conta,

meus pais camiño do infinito indefinido,

meus irmáns non se despediron pero seguro que se afastaron,

dona, fillos ou calquera que a eles se pareza,

fai tempo que decidiron que estarían mellor fora,

meus amigos compañeiros de tantos anos de traballos,

quedaron ocupados nos seus asuntos e eu xubileinos,

os novos amigos camaradas e incluso confidentes da última afección,

entran e saen coa maior naturalidade, para iso son as portas …

Pero ben pensado, decidín que tirarei con esta,

por se algún día se lles ocorrira vir a todos xuntos,

non quero que se atoen, mellor que vexan que os espero

a todos eles cos brazos abertos.