Fuches deixando
que as cordas que tiñas coa familia,
afrouxaran ata perderse no espazo tempo,
e ben pensado,
xa nada te unía ao mundo,
decidiches entón que as necesidades do corpo
administrábalas ti,
así comías cando che petaba
e durmías no primeiro cuberto no que podías
meter o saco.
Vivías ao carón do que che daban,
acochando a mirada no alcohol de cartón,
envellecendo ese corpo de home aínda mozo,
apto para o traballo pola idade pero inadecuado
polo gastado e desfeito,
fuxiches da xente que che daba ordes,
dos que che dicían como e cando tiñas que facer
isto ou aquilo,
dos que querían terte preto para controlarte.
Realmente sempre fuches coma un can sen dono,
desconfiando da man dos humanos
e disposto a saír correndo se a movían cara a ti.
Realmente non deixaches de ser o pequeno
que espera que súa nai o durma no berce,
ou nese saco no que semellas aniñarte.
4 comentarios:
Hai tantos e tantas sen teito! Pero poucas (e poucos) o son por decisión propia. Creo. Ás veces un mal pé, unha falta de apoio, calquera cousa, fainos dar cos ósos na rúa.
Amólame que cada vez haxa máis, lugúns deles no visibles a simple vista...
Saúdos.
Moitas grazas pola túa visita Concha, a pesar de que o poema é tristeiro, ti mantés a fidelidade e eu agradézocho.
Un cordial saúdo.
Non deixa de ser unha eleción persoal, un non querer axuda, un vivir de outra forma. Non é doado para a xente que o ten presente pero...somos o que eliximos ser. Un saúdo e unha esperanza. (sempre).
Non estou de acordo contigo Maribel, non teño certeza de nada, pero nun elevado porcentaxe de casos o individuo (tanto se é home como se é muller) vese abocado a coller o camiño da rúa, porque a sociedade o foi apartando, asilándoo, comeza a faltar o trato familiar e termina perdendo o do seu entorno, xa da igual onde esté porque é il so. Haiche pouca xente que teña o privilexio de escoller quen debe ser.
Grazas pola túa presenza nas miñas letras e un saúdo moi cordial.
Publicar un comentario