¡Qué traballo ten á lúa!

Á lúa cre que por ser á raíña da noite,
todo ó ve ca súa cara branca,
pero os amantes esconden ó seu amor entre as arbores.

Cre que coa súa altura dominante,
nada escapa ao seu control,
mais os namorados ganduxan corazóns tras os enreixados.

Á lúa quere ver que ai tras os beixos
e vixía silente toda á noite,
pero so ve o lombo dos amadores.

Conta á lúa e reconta as xentes que se acochan tras as sombras,
dise para ela, - están todos ben atopados –
mais cando flúe ó amor, unha brétema lle empana á vista.

O seu traballo na quenda da noite á deixa esgotada,
cando ó acaba vaise pensando nos misterios que deixa sen descubrir,
porque deseguida chega á alborada.