Polo fío do coitelo navegando,
atopeite virando xa na outra punta,
e sen tempo para falarche, disimulando,
fúcheste sen escoitar a miña pregunta.
No ar cal ruxido queixeiro,
quedouse colgado o gran estertor,
e pensaches que dicía que me morro,
cando implorábache so un favor.
Coma tan interesada estabas,
non era cousa de mirar en derredor,
diante esperabas e amorriñabas,
detrás había un pasado perdedor.
atopeite virando xa na outra punta,
e sen tempo para falarche, disimulando,
fúcheste sen escoitar a miña pregunta.
No ar cal ruxido queixeiro,
quedouse colgado o gran estertor,
e pensaches que dicía que me morro,
cando implorábache so un favor.
Coma tan interesada estabas,
non era cousa de mirar en derredor,
diante esperabas e amorriñabas,
detrás había un pasado perdedor.
2 comentarios:
Tristes e sentidas letras, compañeiro. Pero o amor ten esas cousas. Un puñal, un adeus, e moitas respostas que nunca chegan. Un abrazo.
Certo amigo e por riba, as veces confúndense as respostas e non ai xeito de chegar a ningún acordo.
Graciñas por deixar a túa pegada.
Unha aperta.
Publicar un comentario