Lúa minguante

Noite pálida de lúa,

que se encolle,

noite, de lúa nacarada

que quere acocharse.

Lúa dunha albura que

case ofende por parecer pura,

lúa que avergoñada,

tenta de agacharse tras unha nube.

Mais é a súa luz a que

alumea a noite,

a que a escuras aluma

a este mundo que xira,

facendo que aínda en sombra,

podamos ver as cores.

É ela quen nos mostra

a ringleira de estrelas,

a que arrola o sono

dos pequenos,

ou a que aloumiña

o amor dos maiores.

É ela a que move

a pluma do poeta,

para poñer en letra

o que a súa luz mostra.

Orballo

Qué  pode tranquilizarme máis que ti.

Reláxasme de tal forma que cun sorriso

podo enfrontar os meus problemas,

chegas tan silencioso que non te escoito

e nembargante déixaste notar deseguida,

asumo a túa presenza permitindo que me invadas,

que me enchas,

a sabendas de que debo alongarme de ti

e tan só cando esvaras por riba de min,

cando empapas as miñas roupas,

déixote para eliminar os teus restos do corpo.

Porque ti, orballo que fecundas as terras,

que mollas sen facerme dano,

es parte do lenzo que mostra a miña terra,

es o frescor da miña face que evita as bágoas,

es a auga que acaricia,

a que convida a lavar as estatuas,

capaz de chamar ao sol, como pedindo perdón,

por levar a calma a os humanos.

Ola

Ola, só quero dicirche que te quero,

que merquei un paraugas para compartir contigo a chuvia,

para terte máis preto mentres paseamos sen mollarnos,

falar e mirarnos sen que o sol nos faga torcer a vista.

Baixo este paraugas collen todos os nosos contos.

Só quero ollar ese corazón pola xanela dos teus ollos,

escoitar esas melodías que interpretan os teus labios

e xuntos, paseniño, paseniño, tecer sonos na intimidade.

Só quero disfrutar contigo da posta do sol  na raia do mar,

pero imaxina que fermoso sería recibilo a través da fiestra xuntos

entre ás mesmas sabas acariñados pola súa luz e os nosos bicos.

A sorpresa dun encontro

Sorprendeume verte recostada no peitoril do tempo

sen que este deixara pegada tráxica no teu rostro,

coma se se detivera para admirarte

e adorando o teu perfil non melara esa liña.

O meu encontro contigo onte,

foi coma furgar na despensa da vida

atopando no recordo o cariño durmido,

debullando os días felices vividos entón.

O amencer tróuxonos a dozura do momento

co brinde unísono das caricias,

coa confidencia propia do cómplice

que máis que falar susurra ao oído tenruras.

Mirar os teus ollos foi coma ver anacos de ceo sen nubes,

foi sentir o latexar dunha ánima limpa,

afundirse no pracer do paraíso

concentrado no amor infinito.

Aldraxe

Son coma unha esponxa tirada na charca onde

se xuntan todos os líquidos que nos sobran aos humanos,

e algún que outro sólido abandonado polo seu fedor,

absorboo todo e así estou de mollada e cheirenta,

levo enriba sangue das mulleres sacrificadas pola relixión,

pola incomprensión, pola marxinación ou pola lei do máis forte.

Levo suor dos homes que se mollaron

moitísimo loitando polos seus dereitos,

pola súa liberdade, ou pola xustiza.

Tamén levo bágoas de mulleres e homes

que verteron polos seus fillos,

polos seus pais ou por algún familiar

morto inxustamente en crimes,

accidentes ou guerras de difícil xustificación.

Ademais estou enzoufada de defecacións dos medrosos

e dalgún óso podre das vítimas esquecidas.

Lume de campamento

Coñecina nun campamento de verán,

entabóamos conversa unha noite

que os vagalumes alumeaban as nosas lembranzas,

as de ela estaban nas antípodas das miñas,

pois non sei se por ser estranxeira tiña morriña da súa terra

ou tal vez porque xogando a lanzar a pedra a auga,

eu lembraba a miña nenez contando os votes que daba.

Debín aplacar a súa melancolía cos meus aloumiños

 e ela agradeceumo con seus bicos.

Aquel nacente amor durou tan só tres días máis,

os que tardamos en acabar esas vacacións,

logo tardei moito máis en estiñar as estrías

que aquela estraña había deixado no meu corazón.